Dodge Nitro 4.0 V6 4x4 R/T

Dit geluid van 'n zescilinder?

Het onderstel van de Dodge Nitro is geen onbekende voor ons Europeanen. Het is gebaseerd op dat van de Jeep Cherokee. Dit houdt in dit geval in dat de auto aan de voorkant beschikt over een onafhankelijke wielophanging met schroefveren en aan de achterzijde is voorzien van een starre as. De motoren staan, net als bij de Jeep Cherokee, in de lengterichting. Maar in tegenstelling tot de Jeep heeft de Dodge geen terreinversnelling. De Nitro is dus minder geschikt buiten het asfalt maar is standaard, buiten de basisversie om, wel voorzien van (inschakelbare) vierwielaandrijving. De gereden krachtbron, een V6 met een blokhoek van 60°, een cilinderinhoud van 4,0 liter en vier kleppen per cilinder, is een compleet nieuwe motor. De krachtbron is goed voor 260 pk bij 6.000 toeren en levert 360Nm aan koppel bij 4.000 toeren per minuut. De vierliter wordt in de Nitro altijd standaard voorzien van een vijftraps automaat in combinatie met de R/T-uitrusting.

Tijdens het rijden valt direct al op dat een starre achteras niet meer van deze tijd is. Het veercomfort is voor Europeanen erg verwarrend. De Nitro heeft namelijk verschillende manieren hoe hij op Nederlandse wegen reageert. Het veercomfort op de snelweg is niet bepaald comfortabel. De Nitro geeft de oneffenheden aan de inzittende door als kleine bokjes, net of je op een paard bent gestapt. Verkeersdrempels heeft de Nitro dan weer minder moeite mee, ze kunnen harder genomen worden dan met een gemiddelde sedan, alleen ook daar zit een staartje aan: het neerkomen na de genomen drempel is erg stug. Het lijkt wel een klap in je gezicht die je krijgt. Een enkele drempel, bijvoorbeeld het begin van een woonerf, geeft de Nitro weer erg hard door aan de inzittenden. Deze moet weer zachter genomen worden dan we gewend zijn. Volgt u het nog?

Wat de Nitro vooral wel doet, is overhellen. Dit leidt er toe dat er bij een bochtig traject met een duidelijk minder hoog tempo gereden kan worden dan in een ‘normale’ personenauto. Een Honda CR-V of Toyota RAV4 doen met hun rijeigenschappen nauwelijks onder voor een sedan of stationwagon, maar deze revolutie schijnt de Nitro geheel gemist te hebben. De hele rijervaring doet meer denken aan de Jeep in ruw terrein als aan een moderne SUV. Recht vooruit rijden, dat is wat de Nitro het liefst doet, wat ook blijkt uit de besturing van deze Dodge. Deze lijkt wel erg veel spelling te hebben rond de middenstand. Ook moet er op een rechte weg nog opvallend veel gecorrigeerd worden, maar dat zal ook komen door de sterke (zij)wind die we tijdens de testperiode ervoeren. Ook heeft dit te maken met de imposante bodemvrijheid van maarliefst éénentwintig centimeter.

Tijdens het rijden valt in eerste instantie de heerlijke rust op die de krachtbron zijn inzittenden gunt. De zescilinder loopt rustig zijn rondjes op cruisesnelheden en combineert zijn krachten uiterst fijn met de vijftraps automaat. Hulde aan Dodge, dit is absoluut een fijne combinatie. De bak functioneert goed en leest de gedachten van de bestuurder netjes af aan de stand van het gaspedaal. Er is echter ook een kanttekening bij deze zescilinder 4.0 liter krachtbron te plaatsen. Wanneer men deze krachtbron de sporen geeft veranderd deze absoluut van gedaante. Het geluid verandert, de waarneming verandert en het gehele karakter van de motor. Het ‘oude’ tijdperk van Amerikaanse motoren komt absoluut weer boven wanneer er in volle vaart wordt versneld in de Nitro. Het mooie helse geluid van uit het vooronder, wat wordt verstevigd door de uitlaten, is heerlijk en bovendien verslavend. Het is absoluut niet het geluid wat in eerste instantie wordt verwacht van een V6, maar eerder van een V8 welke eigenlijk in deze auto had moeten liggen naar Amerikaanse gewoonte.

Vier liter inhoud in een zescilinder. Dat verwacht niemand. Iedereen die de tekens ‘4.0 L’ achterop ziet staan verwacht een V8. Genoeg over een V8, deze zescilinder komt prima tot zijn recht in de Nitro, en laat de 1945kg zware Amerikaan in 8.5 seconden vanuit stilstand naar 100km/h flitsen. Hetgeen wat vooral opvalt bij deze krachtbron is het koppel dat deze geeft bij lage toerentallen. Bij 1.500 tpm lijkt het of de krachtbron al zijn maximale trekkracht in huis heeft, maar op papier komt dat pas bij 4.000 tpm vrij. In praktijk houdt dit maar één ding in: gas geven en weg is hij, in welke situatie dan ook. En in combinatie met de fijne automaat is dit een erg lekker gegeven.