VROAAPPP
Ik heb hierboven weliswaar vijfhonderd woorden over het uiterlijk en het interieur van de Westfield geschreven, maar dat is bij deze auto nog irrelevanter dan bij iedere andere sportwagen. Bij een Westfield of welke andere Seven dan ook gaat het maar om één ding: RIJDEN! En wat heb ik een lol gehad in de Westfield van Siert! Het sturen, het remmen, de wegligging: het is allemaal zo direct en helder dat je geen enorm snelheidsbereik nodig hebt om het gevoel van een echte sportwagen te evenaren. Nu is deze Westfield ook in absolute termen overigens snel te noemen. Onder de ‘motorkap’ bevindt zich namelijk de bekende tweeliter zestienklepper uit de Ford Mondeo. Normaliter heeft deze motor een brandstofinjectiesysteem, maar in deze Westfield is de aandrijflijn voorzien van vier Keihin-carburateurs om zodoende de gasrespons te verhogen. De motor levert daarmee ruim 170 pk en vliegt in de toeren. Het vermogen lijkt wellicht niet zoveel, maar vergeet niet dat de Westfield nog minder dan de helft van een Mondeo weegt. Het is echt oppassen dat je snel genoeg schakelt om niet in de toerenbegrenzer te eindigen. Deze versnellingsbak is een aangepaste Ford Sierra-transmissie, die oorspronkelijk in een Donkervoort had moeten eindigen. Hij zit echter nu in deze Westfield en de verkorte pook schakelt prettig zwaar, maar het voelt wel lekker puur aan.
Toen ik deze auto een middag tot mijn beschikking had was ik blij dat ik in het Noorden van het land woon. Hier hebben we nog het geluk om een flink aantal heerlijk bochtige weggetjes te hebben waar relatief weinig verkeer rijdt en die heerlijk uitdagend zijn om met een sportwagen als deze te gaan sturen. Op dergelijke bochtige weggetjes is een Westfield een fantastische auto en moet je fully concentrated te werk gaan om het maximale plezier uit de rit te destilleren. Je klemt je handen om het dikke en kleine stuur en iedere minimale beweging heeft een onmiddellijke reactie van de auto tot gevolg. Je ziet de voorwielen tezamen met de spatborden draaien en geeft na de bocht weer vol gas, waarbij het bekende geluid van een doorgefokte viercilinder aanzwengelt tot een Michel Vaillant-achtige VROAAPPP. Stationair draait hij wat onrustig, maar simpelweg toeren maken en hij gaat ronder klinken. Terug naar de tweede versnelling want daar komt de volgende bocht. Je voelt precies wat de auto doet en op het einde van de bocht geef je wat gas bij om de auto tegen het uitbreken aan te laten schurken. Vervolgens overschakelen naar de drie en de auto accelereert als een doldwaze naar snelheden richting de 150. Ter illustratie: een niet representatieve meting met een chronograaf gaf een sprint naar 100 aan in pakweg vijf seconden.
Bij het accelereren word je in de kuipstoeltjes gedrukt en is het een enorm gesnerp van het in toeren klimmende Ford-blok. Het kleine lederen stuurtje is het gereedschap waarmee je de Westfield puur op mechanische grip en met hoge snelheid over een rotonde laat hoeken. Je kunt de auto op de millimeter nauwkeurig zetten en de grip van de auto - en belangrijker - het vertrouwen dat je krijgt is zodanig dat hoeken en haaks bochten nemen na enige ervaring tot kinderspel verwordt. Zo neutraal en naturel als een Seven is geen enkele auto. Wat een ongelooflijk lekker gevoel geeft het je om in deze auto te rijden en dat geconcentreerde bedieningsgevoel van sturen, remmen en gasgeven te ervaren. Je moet jezelf echt dwingen om de auto voor het eten weg te zetten. Ga echter na het eten weer op weg en je voelt het allemaal opnieuw: dit is beleving par excellence.
