Honda Jazz 1.4i LS

Acht bougies

Om met de deur in huis te vallen: de Jazz is stug geveerd, zo stevig zelfs dat op slecht wegdek en wegen met dwarsrichels het comfort flink daalt. Daar staat natuurlijk tegenover dat deze Honda wel op een enthousiaste manier door de bochten heen schiet. De balans is mooi neutraal en onderstuur blijft lang uit. Als je een beetje gek doet blijkt de Jazz een onverwachte rijdersauto te zijn. Het stuur ligt, ondanks het feit dat hij wat iel is, prima in de hand en laat goed voelen waar de voorwielen mee bezig zijn. De 1.4 in de testauto levert 83 pk bij 5.700 tpm en 119 Nm bij 2.800 tpm en is goed voor een acceleratietijd van 12,9 sec. Tijdens de tocht van nul naar honderd ondervind je als bestuurder echter niet veel snelheidsgevoel. Pas bij hogere snelheid krijg je een beetje snelheidsbeleving. Met een krachtigere motor zou het allemaal wat spannender kunnen worden, want deze motor brengt dit onderstel niet tot zijn grens. De vijfbak die de motor aanspoort functioneert goed, maar is voornamelijk bedoeld om zuinig te rijden. Volgens fabrieksopgave zou de Jazz 1 op 18 moeten kunnen halen. Die zuinigheid behaalt de Honda door het gebruik van een geavanceerd systeem van twee bougies en twee kleppen per cilinder. Afhankelijk van wat er van de motor wordt verlangd, vonken de bougies tegelijk of kort na elkaar. Dit zorgt voor een betere verbranding en hogere prestaties. Tijdens de testperiode kwamen wij uit op 6.8 l/100 km. Flink hoger dan het beloofde, maar gezien het feit dat we niet de moeite hebben genomen om ultra zuinig te rijden, maar gewoon op een normale manier aan verkeer hebben deelgenomen, met enkele uithalen naar boven om het onderstel te testen, valt het eigenlijk nog wel mee. Daarnaast stond de airco ook bijna constant aan.

Het dunne pookje maakt redelijk lange slagen, maar schakelt wel op de typisch Honda manier. Misschien dat het exemplarisch is, maar voor de vijfde versnelling moet je iets meer beleid gebruiken en de pook bewust naar rechts bewegen, het gebeurde meerdere malen dat er geen aandrijving meer was, omdat de pook het juiste gaatje had gemist. Dit werd gaande weg natuurlijk wel minder, omdat je op een gegeven moment aan zoiets gaat wennen. Boven de 110 km/h klinkt de motor rumoerig en verlang je op lange ritten naar een zesde versnelling. Nu heeft deze auteur al een aantal keer, in eerdere testen, laten doorschemeren dat hij een voorkeur heeft voor automatische versnellingsbakken en de nieuwsgierigheid werd dan ook gevoed door de bladzijde 21 in de brochure alwaar Honda hoog opgeeft over hun CVT-versnellingsbak. Een kort telefoongesprek naar de lokale Honda dealer in Zwaag – die daarvoor alle dank krijgt – leverde een proefrit op in een identieke Jazz, die voorzien was van de opgehemelde CVT. Honda spreekt over drie versnellingsbakken in één auto. Het is opvallend dat de Jazz met deze versnellingsbak ineens een compleet ander karakter heeft. De motor voelt veel gretiger en klinkt op hogere snelheden ook veel stiller. In de normale stand is het dus een Continu Variabele Transmissie, die zonder schakelmoment de snelheid laat oplopen. In deze stand laat de auto zich relaxed berijden. Druk je op de knop op het stuur, dan verandert de bak in een 7-traps automaat. De schakelmomenten zijn nu voelbaar. In deze stand komt de auto tot leven, de motor is meer alert dan met de handbak. De bak reageert goed op meer gas geven en schakelt niet op rare momenten terug. In deze stand kun je ook de schakelflippers aan het stuur gebruiken. In het display verschijnt de letter M en de CVT is verworden tot een handmatig schakelende versnellingsbak met zeven versnellingen. In deze stand kun je rijden alsof je broek in brand staat, om maar eens een aantal gevleugelde woorden van Jeremy Clarkson te misbruiken. Je bepaalt nu zelf wanneer je op- of terugschakelt. Dat terugschakelen dient ook weer met beleid te gebeuren, want te vroeg of een versnelling te veel naar beneden, levert hevig protest op van het motorblok, die op dat moment ineens geconfronteerd wordt met een te hoog toerental.