Mercedes-Benz SLK 200 Kompressor

Het rijden

In het begin van mijn carrière als testrijder, heb ik in de Mercedes A-klasse gereden. Vanzelfsprekend een volledig ander soort auto dan de SLK. Eén van de redenen dat ik die auto een beetje vond tegenvallen was het gemis van een ‘Mercedes-gevoel’. Het gevoel waardoor de bestuurder denkt “kijk mij eens Mercedes rijden”. Terwijl ik met de SLK de wegen rond Aalsmeer verkende, had ik dit keer dat ‘Mercedes-gevoel’ wel. Vraag maar aan elke fanatieke Mercedes-rijder en die zal je vertellen wat het Mercedes-gevoel is. Je hebt gewoon echt bekijks met een auto als de SLK. En de echte autokenner die mij zag langszoefen, zal heus wel gezien en/of geweten hebben dat ik ‘maar’ in de 200 Kompressor reed, oftewel de instapper. De minder ingewijde toeschouwer van de zilveren pijl ziet daar gewoon een prachtige cabrio langs scheren. In het vooronder van de testauto ligt een 1.8 liter motor met 163 pk bij 5500 tpm en 240 Nm bij 3000tpm. Geholpen door een mechanische compressor volbrengt de SLK de sprint naar honderd in 8,3 seconden. Tijdens het rijden met de SLK voldoet deze motor prima, zeker als het gaat om tussenacceleraties. Echter, tijdens de stoplichtsprint voel je de eerste paar meter dat de cilinderinhoud niet helemaal kan waarmaken, wat de body belooft. Pas nadat de naald de 2000 tpm is gepasseerd, komt het geheel tot leven, om rond de 3000 tpm het maximale koppel vrij te geven. Dat is ook het moment dat je echt de snelheid begint te voelen. De automaat wacht dan nog steeds met schakelen tot dat het toerental bijna het rode gebied in gaat. De gangwisselingen zijn bij deze manier goed te voelen, zonder dat het schokkerig wordt. Ben je als bestuurder rustiger in de weer, dan is het opschakelen nagenoeg niet te voelen. Wanneer je het uiterste van hem vraagt, gedraagt de SLK zich als een beest, maar tijdens rustig rijden is het een comfortabele cruiser. Dat de SLK een echt sportieve auto is, bewees de minirotonde-test. Als op een rails rondde de cabrio de voortdurende bocht, en zelfs met de ESP uitgeschakeld lukte het niet om de grens van de auto te bereiken. Geen greintje onderstuur en geen spoor van overstuur. Ook een serie drempels brengen de SLK niet van zijn stuk. Al met al voldeed de SLK totaal niet aan het beeld dat ik van te voren van de auto had. Ik verwachtte namelijk een spijkerhard geveerde auto, die zijn passagier elk steentje op het wegdek laat voelen. Vreemd was dan ook de realisatie dat pas op echt een slecht wegdek het comfort minder wordt. Nog een revelatie was de windstilte die met het geopende dak te voelen is. Een tijdje geleden reed ik in een Smart ForTwo cabrio en in die auto was er gewoon een werveling te voelen op de plek waar ik zat. Mercedes heeft dat met de SLK honderd procent beter voor elkaar. En eigenlijk heb je het merendeel van de tijd niet eens door, dat het dak open staat.