Volvo XC90 T8 Twin Engine AWD R-Design

Laden, laden en nog eens laden

Voordat ik met de XC90 op pad ga krijg ik een uitgebreide uitleg over de aandrijflijn en bijbehorende functies. Zo zijn er zes rijmodi om uit te kiezen - Pure, Save, Power, Hybrid, AWD en Off Road - en ligt achterin de kofferbak een setje kabels om de grote Zweed aan een laadpaal te koppelen. Want ja, dat moet. De opgegeven specificaties zijn namelijk alleen bij benadering haalbaar als je netjes 'stekkert'. Bovendien kun je dan - in theorie - 40km volledig elektrisch en uitstootloos rijden. In de praktijk blijkt dat al gauw 10km minder te zijn.

Genoeg geklets. Ik zet de Volvo in 'Drive' en beweeg me geruisloos van het terrein af. Terwijl ik de snelweg opdraai en wat sneller accelereer springt de benzinemotor onmerkbaar bij. Eenmaal op kruissnelheid neemt de elektromotor de aandrijving weer over. Ik merk al gauw dat dit tot slechts 125 km/h kan. Wie steevast 130 km/h op de linkerbaan rijdt zal voornamelijk de krachtreserves van de benzinemotor aanspreken. Ik laat het tempo wat terugzakken en rol gemoedelijk naar huis. Na 70 km bereik ik mijn eindbestemming en koppel ik de Zweed weer keurig aan een laadpaal. Volgens de boordcomputer heb ik slechts twee liter benzine verbruikt.

De volgende dagen probeer ik zo vaak mogelijk te laden. In de stad leg ik de meeste kilometers elektrisch af zonder dat ik daarbij een druppel benzine verstook. Even boodschappen halen, de auto wassen of naar de sportschool: ieder kort ritje absolveer ik in de 'Pure' modus. Ik merk al gauw dat de accucapaciteit voldoende is om zo'n 25 km elektrisch af te leggen. Voor de meeste korte stadsritten is dat ruim voldoende. Goedkoper dan op benzine is dat echter niet. Een volledige laadbeurt kost al gauw zo'n 3,40 euro. Om 100 kilometer elektrisch af te leggen ben je dus zo'n 13,60 euro kwijt. Voor dat bedrag kun je ook gewoon 10 liter benzine tanken. De winst moet je dan ook niet zozeer in de portemonnee zoeken, maar eerder in een schoon geweten. Tot nu toe gedraagt de Volvo zich voorbeeldig en geeft de boordcomputer een surrealistisch laag brandstofverbruik aan.

Dat wordt echter anders zodra ik besluit om een aantal langere ritten te maken. Vanuit mijn uitvalsbasis in Brabant moet ik naar verschillende afspraken in de Randstad en het noorden. Een enkele reis is al gauw 150 km. Gevoelsmatig heb ik mijn woonplaats nauwelijks verlaten en de elektrische range is volgens de Volvo al 'op'. Ik rijd verder op de benzinemotor en met het verkeer mee. Met 130 op de klok stroomt er per 100 km zo'n 11 à 12 liter Euro 95 door de brandstofleidingen. Dat is fors, maar geheel volgens mijn verwachtingen van een 2.250kg wegende SUV. Opvallenderwijs lijkt de tweeliter viercilinder weinig moeite te hebben met de zware XC90. Tussensprints verlopen ook met lege accu relatief snel. De 320pk en 400Nm volstaan ruimschoots om de vaart er lekker in te houden. De smeuïge souplesse van een grotere zes- of achtcilinder mis ik nauwelijks en ook de geluidsbeleving is in orde. Een fijne roffel ontbreekt, maar de vierpitter klinkt allesbehalve onaangenaam. Op kruissnelheid dringt nauwelijks motorgeluid in de cabine. Alleen tijdens acceleraties zet de viercilinder een sportief klinkende brom op.