Identiteitscrisis
Het bestaansrecht voor de Ghibli is ingezet door de groeispurt die de nieuwe Quattroporte heeft doorgemaakt. Dat model is in alle drie richtingen fors gegroeid en kan nu qua ruimteaanbod veel beter met Duitse topklasse limousines concurreren. Pak je de exterieurmaten van de Ghibli en vorige Quattroporte erbij, dan valt op dat de Ghibli deze in breedte en hoogte overschrijdt. Alleen qua lengte is de Ghibli een paar millimeter korter dan de vorige Quattroporte. Voor het ruimteaanbod betekent dit dat de Ghibli goed te vergelijken valt met de vorige Quattroporte. Voorin is de zitpositie laag en word je als bestuurder omsloten door een opvallend hoge raamlijn. Samen met de nero bekleding en dakhemel heb je daardoor niet het idee in een extreem ruime auto te zitten, hoewel dat voorin wel meevalt. Op de achterbank gaat het er daadwerkelijk krap aan toe. Waar een E-Klasse of 5 Serie voldoende beenruimte biedt zit je in de Ghibli behoorlijk klem tussen het prachtige meubilair.
Dat is niet het enige waar Maserati punten laat liggen. In het gehele interieur is met veel aluminium en carbon gestrooid. Hoewel ik niet betwijfel dat Maserati het in zijn hoofd zou halen om knollen voor citroenen te verkopen, lijkt de opsmuk niet altijd uit authentieke grondstoffen te bestaan. Daarnaast vind ik het dashboard relatief mainstream ogen en mis ik de typische prachtige leersoorten en eigenzinnige vormen. Dat kan ook het prachtige ovalen klokje op het dashboard niet meer goedmaken. Het multimediasysteem is rechtstreeks uit de Lancia Thema overgenomen. Dat is een prima systeem, ware het niet dat de middenconsole daardoor teveel op die van de andere Italiaan lijkt. Ook het selectiepookje van de achttraps automaat heeft veel trekjes van een bepaald Duits merk. Het lijkt erop dat Maserati zich bij het ontwikkelen vooral op het evenaren van haar Duitse concurrenten heeft gefocust, maar daarbij de eigen stijl en identiteit wat uit het oog heeft verloren.
