Het interieur
Heel even makkelijk scoren: het dashboard design is inmiddels verouderd. Ja, DUH... dat raadt je de koekoek. Na 15 jaar van ontwikkeling en vernieuwingen ziet alles er verouderd uit. In 1991 was deze wagen echter het neusje van de zalm en opvallend is het om te zien hoe netjes dit exemplaar de jaren heeft doorstaan. Meest opvallende detail lijkt mij de airco die anno 1991 al gescheiden geregeld was. Deze feature komt eigenlijk pas de laatste paar jaar voor op de meer luxe modellen van verschillende autofabrikanten. Ten tijde van de proefrit staat er een bescheiden 128.774 km op de klok van de testauto. Iets wat vrij normaal blijkt te zijn volgens de verkoper die mij deze auto uitleende. Volgens hem zwerven er in Duitsland tientallen, zoniet honderden auto’s rond die niet meer doen dan rondjes rond de kerk rijden. En vaak zelfs nog minder. Zo stond er in de showroom een 190 die van een dokter was geweest. Eigenlijk reed die alleen maar rond op het eiland waar hij woonde en werkte. Veelal betreft het auto's die ondanks hun lage kilometerstanden, toch een keer per jaar naar de garage gaan voor een onderhoudsbeurt, enkel en alleen om de reden dat er weer een jaar voorbij is.
De stoelen zitten gewoon perfect, beter dan menig autostoel die de verschillende fabrikanten nu in hun auto’s monteren. Met de bedieningsknoppen in de deur, wat naar mijn mening niet de meest ergonomisch verantwoorde plek daarvoor is, kan de gehele stoel op alle mogelijke manieren versteld worden. Daarbij is de zitting niet vergeten, die kan verlengd of verkort worden, al naar gelang de lengte van de bovenbenen van de bestuurder. De beenruimte op de achterbank lijkt bij het instappen aan de magere kant te zijn voor een auto van dit formaat. Echter zodra je jezelf op de bank nestelt, blijkt dat de zitting iets achterover ligt en dat je iets in de bank wegzakt. Je benen krijgen daardoor vanzelf alle ruimte die je nodig hebt. De kofferbak oogt niet echt diep, maar heeft evengoed toch nog 525 liter om te verstouwen.
