Dacia Sandero 0.9 TCe 90 Lauréate

Lekker toeren

Qua exterieur en interieur is de verbetering ten opzichte van zijn voorganger al buitengewoon, het rijden met de auto is zo mogelijk nog meer verbeterd. Door zijn relatief grote spoorbreedtes voor en achter ligt de auto als een blok op de weg, op zowel landweggetjes als op de snelweg. Sturen gaat eenvoudig en zonder veel gevoel, maar wel direct genoeg. Door zijn hoge carrosserie en daaruit vloeiende hogere zwaartepunt helt de auto wel meer over in bochten dan dat we normaliter zien bij auto's in dit segment. Toch is het weggedrag aangenaam en spoort de auto je aan om iets harder een bocht te nemen. Uiteindelijk zal onderstuur intreden, maar de grens ligt ver.

We kregen het al in de gaten in de Clio: de 0.9 TCe is een verdraaid prettig blokje en mag zich tot de beste driecilindermotoren rekenen. Omdat de aandrijflijn - inclusief de versnellingsbak - van de Clio ook in de Sandero te vinden is, kunnen we hier niets anders doen dan dezelfde conclusie trekken. Zijn 90pk is ruim voldoende om ook de kleine 900 kilo zware Dacia snel van zijn plek te krijgen, al houdt de motor wel van toeren. Schakel je te vroeg over, dan protesteert het motortje door behoorlijk te stoten, terwijl je niet eens heel weinig toeren maakt. Zijn maximale vermogen geeft hij pas af bij 5.250 toeren per minuut en het maximum koppel van 135 Nm komt pas vrij bij 2.500 omwentelingen per minuut. Ter vergelijking: bij de 1.2TSI die in meerdere VAG-producten is te vinden, zijn de toerentallen respectievelijk 4.500 en 1.500. Voor het verbruik komen deze hoge toerentallen niet ten goede. Een fabrieksopgave van 5,2 liter per 100 kilometer is dan ook praktisch onhaalbaar, zelfs als je nooit harder rijdt dan 100km/u en constant de cruise control gebruikt. Gemiddeld verbruikten we 6,7 l/100km.