Lancia Delta 1.6 16V MultiJet Argento

Historische bagage

Rijgedrag is niet kunsthistorisch te analyseren of te omramen, maar het is wel in historisch perspectief te plaatsen. In de jaren vijftig en zestig stonden Lancia's bekend om hun sportieve handling en hun fijnzinnige rijden. Het was niet voor niets dat Lancia een geliefd merk was bij rallycoureurs en toerwagenrijders. Vermogende private coureurs stuurden Aurelia B24 Spiders door de straten van Mille Miglia en de Aurelia B20 won de doldwaze Targa Florio in 1952. Op rallygebied behoeft het merk geen introductie. Het noemen van een Stratos of een Fulvia of bijvoorbeeld de HF Integrale is al overbodig, maar het geeft wel aan wat voor een prachtig rijgevoel Lancia's kenden. Helaas moet ik hier een verleden tijd gebruiken, want de Nuova Delta rijdt niet meer zo fijnzinnig als die oude Lancia's. Het rijdt welzeker niet slecht, maar het is niet meer doorweven met dat fijne gevoel.

De besturing is overduidelijk bekrachtigd en het is zelf wat indirect. Toch echt geen stuurgevoel dat je bij een sportief-elegante auto als een Lancia verwacht. Het is eerder een Golf-achtig gevoel. Het is niet bijzonder negatief, maar het gaat te makkelijk. Maar misschien moeten we ons niet richten op het historische perspectief, maar naar wat de consument wil: er moet bij Lancia immers echt geld worden verdiend. De markt zoekt geen subtiele rijdersauto's meer, maar juist comfort-leasers. Een comfortauto is de nieuwe Delta dan ook. Als we de blik dus aan de andere kant van de meetlat plaatsen is er een positiever verhaal. Het geluidscomfort is indrukwekkend aangezien er van bandengeruis of motorgeluid weinig sprake is. Het enige wat je hoort is de wind die vat wil krijgen op het kunstwerk. De Delta biedt qua stilte een niveau dat je niet vindt bij concurrenten.

Die stilte is een fantastisch uitgangspunt om te genieten van "Il Barbiere di Siviglia" van Gioachino Rossini en reizen wordt met het langeafstandscomfort van de Delta erg prettig. Zeker met de nieuwe en soepele dieselmotor, die met zijn lage verbruik van nog geen zes liter en adequate prestaties een hele fraaie instapmotor biedt. Hier is het nut van een - bij deze auto heerlijk schakelende en perfect afgestemde - zesversnellingsbak bewezen: de relatief kleine dieselmotor rijdt bij 120 net 2100 toeren. Een waarde waar zelfs Passats en Mondeos's met tweeliter diesels van onder de tafel kruipen. Ongehoord dat Lancia in dit licht een cruise control niet heeft opgenomen in de standaarduitrusting. Je rijdt nu telkens 110 of 130, want de schaalverdeling van de meters is oneven en bovendien zit je hand ervoor bij een juiste zitpositie. Het eerste afleesbare getal is 50 en het eerstvolgende is 210. Dat haal je overigens met de dikste twinturbo diesel en 190 pk. Een eigentijdse HF Turbo, als Lancia diesels in het sportieve spectrum zou gaan plaatsen.