Chrysler Grand Voyager 2.8 CRD Touring

Zolang het rechtuit gaat…

In de Grand Voyager bestaat de keuze uit twee motoren; een 3.8 liter V6 benzine met een vermogen van 193 pk, en de gereden 2.8 liter viercilinder commonrail dieselmotor. Beide motoren zijn overigens enkel leverbaar met een zestraps automaat, typisch Amerikaans zullen we maar zeggen. De diesel levert een vermogen van 163 pk en een koppel van 360 Nm bij 1600 toeren per minuut. Hij moet hard trekken aan de Chrysler, het mee te nemen gewicht is immers 2100 kilogram waarbij deze Voyager geen snelheidsmonster wordt. Stevig gasgeven is dan ook bijna noodzakelijk als je met het verkeer mee wil rijden. Het is een verouderd blok, toch is de 2.8 CRD stiller dan in de vorige generatie Voyager. Ondanks het soepele karakter doet de krachtbron nogal lethargisch aan, is hij snel buiten adem en bij hogere toerentallen behoorlijk lawaaiig. Kortom: op papier klinkt het aardig, een diesel met een inhoud van 2.8 liter, maar in de praktijk is er geen enkele meerwaarde van een 2,0 liter exemplaar bijvoorbeeld. De krachtbron is gekoppeld aan een zestraps automaat die soepel van verzet zonder dat de passagiers het door hebben, een prima bak. De manuele bediening van de automaat is in ons land zinloos, in bergachtig gebied misschien van toepassing.

Ook het weggedrag heeft te lijden van het overgewicht van deze Voyager. De bekrachtigde en vooral indirecte besturing van de Grand Voyager is voor de liefhebber van stuurmansauto’s niet waar je op zit te wachten, waarbij het op de snelweg duidelijk wordt dat de Chrysler steeds kleine correcties nodig heeft om rechtuit te blijven rijden. Vrij vermoeiend in ieder geval. Ook in combinatie met deze dieselkrachtbron blijven aandrijfreacties nog merkbaar bij stevige acceleraties. Tijdens bochtenwerk valt de zachte vering van deze Chrysler op, overhellen doet hij behoorlijk en aan de concurrentie is te zien dat dit niet meer de standaard is in deze klasse. Zolang het rechtuit gaat, ondervinden we geen enkel probleem. In snel genomen bochten voelt de MPV zich niet echt op zijn gemak en gedraagt ie zich meer als een (mini)van, waarbij de koets duidelijk over gaat hangen. Sommige MPV modellen (met name de Ford S-Max/Galaxy) rijden tegenwoordig net zo goed als conventionele personenwagens, maar de Grand Voyager hoort daar niet helemaal bij. Wel is de vering comfortabel, drempels kunnen harder genomen worden en oneffenheden worden prima gefilterd. Lof verdient Chrysler ook voor het feit dat de de Grand Voyager weinig last heeft van windgeruis en de hoge zitpositie zorgt voor een vorstelijk gevoel.