Het rijden
Het is alsof je voor het eerst in een auto rijdt. Alles vereist gewenning. Het koppelingspedaal voelt zo zwaar, dat je afvraagt of het pedaal überhaupt naar beneden kan bewegen. Na enige inspanning ontdek je dat het toch wel mogelijk is: het pedaal gaat naar beneden. Dan is het tijd voor de versnellingspook. Net als veel andere Ferrari’s heeft de 550 Maranello een open schakelcoulisse, er is dus geen pookhoes die verhult in welke versnelling de pook staat. De bolvormige pookknop ligt heel fijn in de hand, hij vult precies de handpalm. Als je de pook naar de gewenste versnelling wilt bewegen, stuit je op veel weerstand. Flink doordrukken en dan belandt de pook op zijn plaats, wat gepaard gaat met een luid ‘kloenk’-geluid. Wegrijden vereist goed voetenwerk: zowel het koppelingspedaal als het gaspedaal is heel gevoelig.
Dan komt de auto in beweging. De toerenteller wijst naar beneden, net als de snelheidsmeter. Zelfs als de motor amper in beweging is klinkt hij heel mooi. Niet te gedempt, maar ook niet te aanwezig. Precies goed. Opschakelen naar de tweede versnelling gaat weer gepaard met een flinke ‘kloenk’. Het voelt raar om met zoveel kracht te schakelen, maar zonder die kracht is er geen beweging in de pook te krijgen, je moet dus wel. Na een aantal schakelbewegingen went het al snel. Dat komt goed uit, want dan kun je je aandacht op verkeersdrempels richten. De neus ligt zo laag, dat je vaak moet afremmen tot ver onder de maximumsnelheid om zonder beschadigingen over de drempel te kunnen rijden. De steilste drempels moet je schuin oversteken, als je tenminste de neus onbeschadigd wilt houden.
Wanneer alle verkeersdrempels slechts nog in de buitenspiegels te zien zijn, kan er wat gas gegeven worden. Het valt op dat de motor zeer snel oppakt. Al bij een schamele tweeduizend toeren voelt de motor krachtig aan en bij het intrappen van het gaspedaal versnelt de auto meteen. De auto reageert heel direct op stuurbewegingen en de wegligging is zeer strak. Beweeg het stuur een kleine stukje naar links en de auto gaat meteen naar links. Bij doorsnee auto’s duurt het heel even voordat de wielen reageren op het stuur en sommige auto’s reageren niet eens op een dergelijke stuurbeweging. De 550 dwingt je om altijd goed te weten waar je mee bezig bent. Nonchalant het stuur bewegen of ongeconcentreerd de pedalen bedienen wordt gelijk afgestraft.
Op de snelweg laat de 550 Maranello zich van een andere kant zien. Hij is dan wat minder nerveus, voelt redelijk comfortabel aan en hij is verrassend stil. Dat wil zeggen: stil in een hoge versnelling. Even terugschakelen naar de derde versnelling en motor overstemt alle andere geluiden en eist meteen de hoofdrol voor zich op. Niet dat daar wat mis mee is. In tegendeel, terugschakelen werkt verslavend. Het ‘kloenk’-geluid van de versnellingsbak, gevolgd door een in de toeren klimmende twaalfcilinder, dat uitmond in een schitterend, extatisch geluid, daar kun je geen genoeg van krijgen. Wat vooral opvalt is het gemak waarmee de 550 Maranello accelereert. Het maakt niet uit of je 80km/h rijdt of het dubbele. Trap het gaspedaal in en je krijgt een duw in je rug. Vanaf stilstand rijd je in ruim vier seconden 100km/h, minder dan tien seconden later rijd je 200km/h en het versnellen houdt pas op bij 320km/h. Indrukwekkende cijfers, maar pas nadat je met deze auto hebt gereden besef je hoe ontzettend snel deze auto eigenlijk is.
